Od zawsze marzyłam o posiadaniu swojego wakacyjnego vana, który zabrałby mnie we wszystkie wymarzone zakątki Europy i nie tylko. Oczami wyobraźni widziałam te powolne poranki spędzone na przydługich śniadaniach tuż obok plaży z twarzą zwróconą w kierunku wschodzącego, jeszcze delikatnego słońca, a w uszach szumiałby dźwięk rozbijających się fal. Pragnęłam tych długich, ciepłych wieczorów wypełnionych winem i śmiechem przy vanie pośrodku zupełnej dziczy gdzie jedynym źródłem światła byłby księżyc i lampki rozświetlające auto.

Taki van póki co (jeszcze!) przede mną, ale wyjazd do Portugalii okazał się idealną okazją do zweryfikowania czy to jest w ogóle dla mnie, czy może jednak wolę pozostać przy innych formach podróży. A wszystko zaczęło się od zobaczenia zdjęcia ogórka (nie kiszonego, tylko słynnego starego Volkswagena T2) na jednym z portugalskich wybrzeży. Należę do tego wąskiego grona osób dla których takie coś wystarczy, żeby zapłonąć zapałem i ekscytacją niczym pochodnia. Bardzo szybko odnalazłam wypożyczalnie takich vanów w Portugalii i jeszcze nic nie miałam zarezerwowanego, a już wszyscy moi najbliżsi wiedzieli, że takim autem będę przemierzać całe wybrzeże. Los pokarał niestety moją przedwczesną radość, bo te stare klasyki okazały się niedostępne, a co gorsze żaden nowszy VW nie był możliwy do wynajęcia w tym okresie. Ponieważ mam jeszcze platynową kartę członkowską w klubie największych upartych kóz, byłam w stałym kontakcie z chłopakami z wypożyczalni i obiecali dać mi znać kiedy zwolni się jakikolwiek termin mi pasujący. I udało się!

Czasem niektóre plany podróżnicze zaczynają się od totalnej rewolucji. Tak też było i w przypadku tego wyjazdu. Mentalnie nastawiona byłam na zupełnie inny kierunek. Miały być białe domki na Santorini, podziwianie zachodów słońca w Oia i trochę miejskiego życia na Mykonos, a tutaj okazało się, że zarezerwowanie noclegu na kilka tygodni przed wyjazdem w szczycie sezonu w rozsądnej cenie i sensownym miejscu graniczy z cudem.. Kto by się tego spodziewał prawda ;)?

Jak to się potocznie mówi nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Swoje oczy na mapie skierowałam na kraj, który zawsze miałam z tyłu głowy, ale nigdy nie było odpowiedniego momentu na tak duży wyjazd. I szczerze mówiąc, była to najlepsza decyzja jaką mogłam podjąć, a o nieudanym wyjeździe do Grecji zapomniałam znacznie szybciej niż początkowo zakładałam.

Pamiętam bardzo dobrze rozpierającą radość jaka mi towarzyszyła kiedy siedzieliśmy już w aucie wypakowani po brzegi (czy tylko ja zabieram ze sobą tyle samo rzeczy jadąc na cztery dni w góry co na dwa tygodnie w Chorwacji?). Zaś kilka dni przed wyjazdem odliczałam do tego upragnionego wyjazdu niczym małe dziecko przed wycieczką szkolną. Żyjemy w takich czasach, gdzie zwykłe spacery po okolicy odzyskały dawno utraconą świetność, a weekendowy wyjazd poza miasto nabrał rangi wielkiej podróży. Przyzwyczajona do częstych wyjazdów kilkudniowych już dawno przestałam liczyć ile minęło od ostatniego takiego wypadu. Wszyscy znajdujemy się teraz w tym samym miejscu i każdy podobnie czuje potrzebę oderwania się chociaż na chwilę od coraz bardziej przygnębiającej rzeczywistości. Ponieważ mój przydługi już wstęp zaczyna niebezpiecznie skręcać w stronę narzekania na rzeczy, na które nie mamy wpływu, a obiecałam sobie (i czuję, że nie ja jedyna w tym kraju), że nie będę tego robić, dlatego dzisiaj zabiorę Was w mój ulubiony punkt w Polsce – Tatry.

Byłoby ogromnym kłamstwem gdybym powiedziała, że publikując poprzedni wpis o wyjeździe do Szwecji nie czułam swego rodzaju dysonansu. Z jednej strony chciałam Wam pokazać Sztokholm w pięknej jesiennej oprawie, opowiedzieć o najpiękniejszych miejscach i gdzie warto wybrać się na pyszną fikę. Z drugiej strony rzeczywistość, w której aktualnie żyjemy, dalece odbiega od tej, do której tak byliśmy przyzwyczajeni, że braliśmy ją za pewnik. Niemniej jednak mam nadzieję, że podróż do Szwecji, w którą chciałam Was zabrać, w ścianach Waszych domów była miłą chwilą oderwania od codziennych bolączek.

Biorąc pod uwagę sytuację w jakiej się znaleźliśmy, moglibyśmy skupić się na lamentowaniu, że kina zamknięte, że nie można zjeść w mojej ulubionej restauracji, a na domiar złego właśnie w skrzynce odbiorczej wpadł mail z odwołaniem lotu na upragniony wyjazd. Jednak po chwili zdamy sobie sprawę, że nakręcanie się w spirale negatywnych uczuć przepełnia nas tylko gniewem i rozgoryczeniem, a stan rzeczy pozostał taki sam. Możemy zatem zacząć od zamówienia jedzenia na wynos z restauracji w ramach wspierania branży gastronomicznej, a kiedy ulubione dania wprowadzą nas w błogi stan zastanowić się nad odkrywaniem tego co mamy pod ręką. Jeżeli właśnie Twoje oczy zawędrowały wysoko w kierunku czoła przypomnij sobie proszę, że jeszcze wiosną nie mogliśmy nawet pójść do parku czy lasu, a spacer z psem wydawał się wtedy luksusem. Możliwość jednodniowej wycieczki, to nie jest to samo co urlop na drugim końcu świata, ale zmiana miejsca i duża dawka świeżego powietrza (w końcu w parkach i kilku innych miejscach maseczek ochronnych nosić nie trzeba) na pewno wpłynie kojąco na skołatane nerwy.

Od zawsze uważałam, że w moich żyłach płynie nordycka krew, a serce zamiast w klatce piersiowej leży daleko na północy. Już od dawna nie liczę podróży odbytych do Norwegii czy Szwecji, a każda kolejna utwierdza mnie w przekonaniu, że tam jest moje miejsce na ziemi. Lecąc tam zawsze mam poczucie, że wracam do domu.

Początkowo podróż do Sztokholmu zaplanowałam na okres letni, ale ze względów wyższych wyjazd został przesunięty. Jednak nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Mimo początkowych zapowiedzi ulewnych dni, Sztokholm przywitał mnie słoneczną pogodą. Uważam się za prawdziwą szczęściarę, że piękna pogoda utrzymywała się przez cały wyjazd, a miasto pozwoliło mi się ponownie w nim zakochać, tym razem w jesiennej odsłonie.